Het gaat steeds vaker over ‘het dertigers dilemma’, onze rollen als vrouw of als moeder. Je vraagt je misschien af of je je ‘roeping’ bent misgelopen of hoe je daar alsnog kan komen. We hebben het vaak over dromen dromen en over de toekomst die God al voor ons heeft bedacht en het liefst ondertussen ook nog ‘in het nu’ en helemaal voluit én hygge willen leven. Het onderwerp houd me al een tijdje bezig. Ook merk ik dat vrouwen onzeker worden of zelfs angstig om datgene mis te lopen dat God in hen heeft gelegd. Dat vind ik jammer. Laten we elkaar juist bemoedigen.
Is dit het dan?
Ben jij wel eens bang om het leven misgelopen te hebben doordat je jong trouwde, misschien wel moeder werd of nog altijd op dezelfde werkplek zit, waar je ooit bent begonnen. Ik geloof er sterk in dat God mij riep (of moet ik gewoon zeggen: “waar Hij me wil hebben”?) in de positie waarin ik nu zit. Omdat Hij mij kinderen geschonken heeft. Als vanzelf werd het moederschap mijn roeping en mijn plan. Stel jezelf eens de vraag: wat is nu mijn levensfase? Hoe kan ik dat plaatsen in Gods perspectief? Het altijd maar hebben van doelen heeft ook een nadelig effect in onze prestatiegerichte maatschappij. Je hoeft er niet aan mee te doen. Je hoeft niet altijd een (volgend) doel te hebben, meer salaris, een hogere functie. Wat is jouw levensfase?
Wanneer ik denk aan Gods plan voor mijn leven, dan denk ik aan het oorspronkelijke plan. Want, was het niet Gods plan om mét Hem in het paradijs te leven? Om samen met Hem te kunnen wandelen? Is leven in Zijn nabijheid niet gewoon ons échte levensdoel? Ik geloof dat van wel. En hoe het leven gebeurt (in onze keuzes en onze verantwoordelijkheden en fases) dat in íeder geval dicht bij Hem te doen en sámen met Hem. Wat kun je dan nog mislopen? Dan is de vraag: “is dit het dan?” waar toch een beetje teleurstelling in doorklinkt, zo anders.
Dan kunnen we namelijk uitroepen: dít is het! En het wordt nog zoveel mooier!
De angst om je roeping mis te lopen, kun je dus in het perspectief zetten van het oorspronkelijke plan en niet in het perspectief waarin je eerst dingen moet doen om ergens te komen. Dat maakt dat er zoveel lucht en ruimte in komt.
Dromen
Dan komt misschien de volgende vraag: als het plan vandaag is, kan of mag ik dan niet meer dromen?
Ik ga proberen onderscheid te maken tussen verschillende soorten dromen.
Een boek uitgeven, zingen voor publiek? Ik noem het mijn ‘gekke’ dromen. Gericht op de toekomst. Gewoon een kleine knipoog naar mezelf. Misschien ken jij ze wel, dromen waarvan je ooit hoopt, misschien wel stiekem, dat ze ooit werkelijkheid worden. Niks houdt je tegen om er al wat mee te gaan doen. Zoals in mijn geval; zangles of gewoon starten met het schrijven het verhaal wat ik al maanden in mijn hoofd met me meeneem. Ik noem mezelf wel eens een nuchtere dromer, want ik geloof dat er verlangens in ons zijn gelegd en dingen waar wij van mogen genieten of anderen van mogen laten genieten. Er zijn dingen die ik leuk vind om te doen en als het er van komt dat meer naar buiten uit te dragen, zou dat leuk zijn.
Ik geloof ook in een tweede soort dromen. Dromen die je hoop geven, hoop voor de toekomst. Dromen waar je met je hele ziel naar verlangt. Dromen die je verwachting van het goede geven voor de toekomst. Dromen die we ook echt in Gods handen kunnen leggen omdat we geloven dat God zelf ze ook kent (wat overigens natuurlijk ook geldt voor de ‘gekke’ dromen).
En tegelijk geloof ik, met het oog op het plan, dat ik voor vandaag mag dromen. Dat mijn dromen in het dagelijkse mogen zitten. Dat mijn hoop en mijn verwachting in vandaag zit. Mijn droom is nu, mijn plan is nu want ik kan vandáág nog kiezen voor leven in de nabijheid van God. Hoe zit dat bij jou?
Het is aan ons om te kijken welke ruimte er naast vandaag is om je dromen te dromen. Dat mag ook een droom zijn voor vandaag of morgen. En dromen kunnen veranderen of anders lopen door de fase waarin je je bevindt. Maar bepaalde verwachtingen die worden gecreëerd op sociale media, de maatschappij, onze eigen hoge lat…. Het legt vooral de menselijke nadruk op wat er niet is en het verlegt de focus naar de toekomst, in plaats van vandaag. Terwijl wij vandáág al zo in Gods nabijheid kunnen leven en Hem vertrouwen kunnen voor de dag van morgen. Ik merk dat ik daar ook nog zó veel in kan leren, en dat is een waanzinnig mooie tocht.
Dus, mijn conclusie… natuurlijk kunnen we dromen. God legt ons ook dromen in ons hart, daar ben ik van overtuigd. En daar komt ruimte voor wanneer we dat mogen gaan uitvoeren.
Vandaag in Zijn nabijheid, voor morgen op Hem vertrouwen.
Voluit leven
Ik mag al vier jaar coachen bij ‘Aandachtig Leven’. De afgelopen jaren ondersteunde ik vrouwen die -soms naast hun hsp-zoektocht- op zoek waren naar meer rust en meer balans. Ook heb ik vrouwen begeleid in het zetten van stappen, richting hun droom vanuit HSP-perspectief. En dat is allemaal niet verkeerd. Maar het kan wel verkeerd gaan, wanneer die focus te veel verschuift. En de focus meer ligt op wat er (nog) niet is.
Het is helemaal hip om ‘in het nu te zijn’ en ‘hygge’ te leven en dat is ergens een hele goede ‘hype’. Eentje om vast te houden, omdat het rust brengt in het dagelijkse leven wanneer je dit écht gaat doen sámen met God. En daarom breek ik al een tijdje mijn hersenen over de vraag of ‘aandachtig leven’ en ‘dromen’ wel samen gaat. Mijn conclusie is wellicht wat politiek correct want ik zie twee kanten. Het gaat niet samen wanneer je je levensdoel, vanuit het eerste punt, voorbij gaat. Het gaat ook niet samen als je vandaag verslonst omdat je volgende week op vakantie gaat. Maar, het gaat wél samen als je vandaag met God leeft en morgen in Zijn handen legt.
En als je dat doet, dan krijgt leven met aandacht een nog diepere laag omdat je dan steeds meer kan (be)leven op zielsniveau.
Houdt dit je bezig en wil je er eens over sparren? Neem contact met me op, een losse coachsessie is mogelijk.
Liefs, Corrinne
Foto: @_photonom_